هر چه می کشیدیم از حسودی بعضی ها بود و بس....

دانشگاه که قبول شدم بعد از غافل گیری همه ی دوستان و اطرافیان که همگی به بنده لطف داشتند و این پیروزی رو از بنده بعید می دونستند بیش از هر کسی برادر زاده ی گرامی و خانواده ی محترمشان بنده را مورد لطف و عنایت حسودی خود قرار دادند.

من که با رتبه ی تک رقمی همان رشته ی مورد نظر که از نظر اجتماعی و علمی و البته هنری سطح بالایی داشت را قبول شده بودم ، در مقابل برادر زاده ی خر خوانی قرار داشتم که علارقم معدل بالا در دوره های تحصیلی و درس خواندن بیش از من به رتبه ای چند هزاری (29هزار) دست یافته بود و به گمان باطل خودشان بنده خاری بودم در چشمشان.

با توجه به موفقیت چشم گیر من ، مادر نازنینم اما  هیچوقت این مسأله رو جلوی اونا بازگو نکرد و حتی به تشویقی کوچک هم اشاره ای نکرد و من هم متعاقبا هیچگونه انتظار تبریک یا گرفتن هدیه از سوی برادر .... َم نداشتم ، اما مسلما به توهین ها و مسخره کردنشان که :"این موفقیت هم شانسی بوده و حرفهای رایگان دیگر"... هم عادت نداشتم و برای من که تازه پدرم رو از دست داده بودم اینگونه بی محبتی ها بسیار سنگین و درد آور بود اما برای مادر گلم انگار تازگی نداشت و جواب ندادنِ او به آنها برای من سوال بر انگیز بود.

از همان موقع ها بود که تازه شخصیت خانواده ی برادرم برای من روشن شد. خانواده ای که تا پدرم بود اگر می خواستند به دیدار ما بی آیند و دلی از غذا ی خوشمزه ی مادرم پر کنند و از محبت های بی پایان او بهره ببرند ، خود بابای پیرم با ماشین می رفت دنبالشان و شب هم خودش آنها را می رساند و سالها این کارش بود و انگار جزئی از وظایفش شده بود.

هرگز تصور نمی کردم آدم می تونه انقد قدر نشناس باشه که نسبت به محبت های کسی چشمهاشو کاملا ببنده و بجای محبت به باز مانده هاش...هر روز گوشت تن اونا رو آب کنه و چشم دیدنشونو نداشته باشه...

سال وقوع(1386)