استاد داشتن چیز خوبیست که هر که طالب علم است ، آرزو دارد...

کم کم که نه ولی بصورت یک دفعه ای بعد از آن محرمی که احساس بی لیاقتی شدید داشتم و کلی غصه خوردم ، تمام آهنگهای گوشی و لپ تاب و پاک کردم و فقط... فقط دیگه نوحه گوش می دادم اونم از نوع فقط  " کریمی ".

اون سال که ارباب منو خادمم کرد ، خیلی خجالت کشیدم از خودم...یا می تونم بگم حالم به هم می خورد از دیدن خودم.. چاره ای نبود جز عوض شدن.. یا که بگم : "برگشتن" . اما من که هیچ گونه توانایی تو خودم نمی دیدیم... از ارباب کمک خواستم...

گفته بودم که هیچ جوره نمیذاره بدهکار بمونی..

خیلی تغییر کرده بودم حتی حجابم.. حتی حرف زدنم.. حتی حالت نگاهم...

موسیقی که حذف شد تازه فهمیدم چه بلایی سرم اومده!!!!!!!  به شدت عصبی و مضطرب شده بودم طوری که غیر از ده روز محرم که می رفتم هیأت ، باقی سال بی قرار و تا حدی بد اخلاق و تا دلتان بخواهد غیر قابل تحمل شده بودم...

دیگه به غیر از نوحه، سخنرانی هم گوش میدادم...آرومم می کرد و می رفتم تو فکر و از این مُخ کم استفاده شده کار می گرفتم..

برای همه ی حرفها که نه ولی برای خیلی از حرفهایی که می شنیدم دنبال سند و مدرکش هم می رفتم...

مثلا در مورد موسیقی بخصوص موسیقی راک و جاز... که بدون شک از ابزار شیطان پرستان برای القای مفاهیم ذاله خودشون هست... یا نماد های فراماسونری ... یا هر چیزی که می شنیدم و برام مجهول بود.. راضی نمی شدم فقط به سخنرانی با اینکه به صحت حرفهای طرف مطمئن بودم تا حدودی و حُسن ذن داشتم اما دنبال سندش هم می رفتم...

هم برای خودم اطمینان بخش بود هم اگه می خواستم به چند نفر دیگه هم بگم خیالم راحت بود که حرفی که می زنم ، حرف حسابه...

اما برای همه ی سوالام جواب پیدا نمی کردم چون اینترنت تا یه حدی پاسخگو بود.. نیاز شدید به یه استاد فرهیخته داشتم...

استاد نگو ... فرشته ی نجات....